Η ξανθούλα

...Πρόπερσι,είχε έρθει στο σχολειο,στη Β' τάξη,η Αλμπένα,μια 8χρονη Αλβανιδούλα...Στεκόταν μαζωμένη σαν πουλακι φοβισμενο την πρωτη μερα...Ξανθιά καθώς ήταν,άνοιξα το Ανθολόγιο,έβαλα μια αυτοσχέδια μουσικούλα στην Ξανθούλα του Διον.Σολωμού,και με τη συνοδειά του ακορντεόν το τραγουδήσαμε με τα παιδιά,τάχα πως ήταν για 'κείνη γραμμένο...Ψήλωσε 10 πόντους η μικρούλα και καμάρωσε...

Καμάρωσε κι ο Σολωμός στον τοίχο,πλάι στο Διάκο     κι απόξω-απόξω απ' το σχολειό,το εθνικό μπαϊράκι

το Ρήγα και τον Μπότσαρη και το Μαυροκορδάτο,        μύρωσε εγίνηκε κι αυτό βουνίσιο μανουσάκι  

άνθισε η τάξη,εγίνηκε βουνίσιο μανουσάκι,                    τα φυλλαράκια του έσεισε ευωδιαστή καμπάνα,
εγίνηκε κι ο Σολωμός οχτώ χρονώ παιδάκι,                    ο Αίμος μοσκοβόλησε,Γιάννενα Άρτα Μουργκάνα

ζύγωσε,πήρε τη μικρή ξανθούλα από το χέρι,                Τίρανα Κόσοβο Μπουργκάς αράδα βουναλάκια
κοντέσα τη σεργιάνισε στης Ζάκυνθος τα μέρη,              σύνορο οι κέδροι μοναχά τ' άστρα και τα κρινάκια

την έντυσε μαλάματα,κύματα και δροσούλες                   κατά πώς θέλουν τα παιδιά,ο Ρήγας ο Φερραίος
κι αγορασμένες ακριβά αστραφτερές λεξούλες,               η Πίνδος η μυριόχρονη,ο Τσε κι ο Ναζωραίος. 
 ά. - λεύτερη Πίνδος

Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ

 Την είδα την Ξανθούλα,                                    Και το χαιρετισμό της   

την είδα ψες αργά                                              εστάθηκα να ιδώ,
που εμπήκε στη βαρκούλα                                ως που η πολλή μακρότης
να πάη στην ξενιτιά.                                           μου το 'κρυψε κι αυτό.

Εφούσκωνε τ' αέρι                                             Σ' ολίγο, σ' ολιγάκι
λευκότατα πανιά                                                δεν ήξερα να πω
ωσάν το περιστέρι                                             αν έβλεπα πανάκι
που απλώνει τα φτερά                                       ή του πελάγου αφρό·

Εστέκονταν οι φίλοι                                            και αφού πανί, μαντίλι
με λύπη με χαρά                                                εχάθη στο νερό
και αυτή με το μαντίλι                                         εδάκρυσαν οι φίλοι,
τους αποχαιρετά.                                                 εδάκρυσα κ' εγώ.

Διονύσιος Σολωμός