Η Μαίρη

 .. Η Μαίρη είναι στα Γιάννενα, μια μελαχρινή, σπαθάτη σαν αρχαγγέλισσα,αερινη, ασυμβίβαστα-μοναχική γυναίκα....Τα πρωινά, μαθαίνει γράμματα τα παιδιά...Τ απογεύματα, μαθαίνει τη Σιωπή και το Μέλαν Φως, στα πουλιά που την ακολουθούν στο ακόπαστο γρήγορο μοναχικό της περπάτημα στους  απόκεντρους δρόμους των Ιωαννίνων... 

Μελαχρινή αρχαγγέλισσα των ήσυχων παρόδων

των ίσκιων των εσπερινών και των θλιμένων ρόδων,

 σπαθίζεις τον μαβή ουρανό στάζει βροχές και χιόνια, 

σπαθίζεις και τον κόρφο σου  και στάζει ανθούς κι αηδόνια.

.......................................

Άγιο των ασυμβίβαστα-μοναχικών το πάθος, 

που φέγγει μες στα σπλάχνα τους σαν μέλας μέγας Άθως...

ά. - λεύτερη Πίνδος

ΜΑΙΡΗ
Πώς πέρασαν βροχή τα χρόνια,              Τι να ζητάς στον άγγελό σου
δεν τα λογάριαζες ,θαρρώ,                      στον ύπνο σου ψιθυριστά,
της νύχτας μόνο τα τριζόνια                     κι αφήνει στο προσκέφαλό σου
σου κράταγαν λογαριασμό,                      του Ναζωραίου τα καρφιά;

και στο γεμίσαν' το δεφτέρι                      Κι έχεις στο πρόσωπό σου πάντα
σαράντα στρόγγυλα καρφιά,                    βροχές κι αγκάθια κι ερημιά...
πάτησες τα σαράντα, Μαίρη,                   Πάτησες, Μαίρη, τα σαράντα
κι ας δείχνεις μόνο τα μισά !                     κι ας δείχνεις μόνο τα μισά....

                                                    Μαίρη,
                                    δεν σ' άγγιξε ποτέ το καλοκαίρι,
                                    δε μύρισες την άνοιξη ποτέ,
                                    κανένας στην Πλατεία δε σε ξέρει,
                                    πού πας και πίνεις μόνη σου καφέ;
                                    Κανείς πέρα απ' τη νύχτα δε σε ξέρει.
                                    Μαίρη,βροχούλα μες στον κόσμο άφαντη,
                                    τρελή ροδιά ανέγγιχτη κι αμάραντη..

.