...Eίναι αμάραντο και μαύρο σαν τη νύχτα...Aνθεί στις άκρες των ματιών των ονειροπόλων, των ευαίσθητων, των μοναχικών,των μελαγχολικών και των αληθινών-ξεχωριστών ανθρώπων...Για τέτοιους ανθρώπους γράφτηκαν τα τραγούδια ετούτου του δίσκου...Για ανθρώπους που τους έζησα από κοντά στα Γιάννενα:
Για την Αϊσέ την τσιγγάνα στον καταυλισμό λίγο έξω απ' τα Γιάννενα στον παλιό δρόμο για Θεσσαλονικη, που ποτέ δεν έμαθε πόσο όμορφη ήταν και τι φουρτούνες σήκωνε στο διάβα της...
Για τον Κώστα-Τζίρη τον 75 χρονο βοσκό στα Τζουμέρκα, που άγιασε στη μοναξιά του, ένα με τα γίδια του το βοριά και τα κέδρα...
Για την Αλμπένα τη μικρή αγέλαστη ξανθούλα Αλβανιδούλα που 'χε δυο ξενιτιές (τη μεγαλυτερη στο σχολειό αναμεσα στ' άλλα παιδιά),και που χαμογέλασε κι άνθισαν οι τοίχοι του σχολειού ,όταν μια μέρα ο δάσκαλος τραγούδησε στην τάξη την "Ξανθούλα" του Σολωμού, τάχα πως ήταν γι' αυτή γραμμένο...
Για τη "Μαίρη" τη μελαχρινή,ψηλή κι άερινη,όμορφη και σπαθάτη σαν αρχαγγέλισσα, ασυμβίβαστα-μοναχική γυναίκα.με τη θλιμμενη κατατομή που 'χουν οι ευγενείς/ξεχωριστοί άνθρωποι, η οποία τα πρωινά, μαθαίνει γράμματα τα παιδιά, και τ' απογεύματα, μαθαίνει τη Σιωπή και το Μέλαν Φως, στα πουλιά που την ακολουθούν στο ακόπαστο γρήγορο μοναχικό της περπάτημα στους απόκεντρους δρόμους των Ιωαννίνων...
Για τον Τάκη τον καφετζή στους Ασπραγγέλους στο Ζαγόρι, που είναι ποιητής κι ας μη το ξερει, η Ποίηση άλλωστε κυρίως ζηέται παρά γράφεται,κι ο Τάκης την Ποίηση την εχει μες στ' αθώο του βλέμμα ...
Για το Νίκο τον μπογιατζή που βιάστηκε να γεράσει μες στα τσιπουραδικα στην Καλούτσιανη στα Γιάννενα, κουβαλώντας στις πλάτες του έναν ανευόδωτο μεγαλο έρωτα, και στη μεσα τσέπη του σακακιού του ένα ανεπίδοτο γράμμα...
Για τον Ορέστη Κ. , τον Ηρακλή Κ. , το Βαγγέλη Α. , το Λευτέρη Ζ. , το Βαγγέλη Μ. , το Δημήτρη Μ. , το Λευτέρη Π. , το Δημήτρη Μπ. , τον Άγγελο, κι όλους τους Γιαννιώτες ερασιτέχνες τραγουδοποιούς που τραγούδια από ψυχής σκάρωσαν και τα πήρε ο άνεμος...
Για τον Κώστα το Γκρ. ,το σχωρεμένο δάσκαλο με τη μεγάλη ψυχή και το ..τρύπιο ποτήρι,που μαζί, το '89 και το '90,κατεβάσαμε ολόκληρες υδροφόρες αλκοόλ στις Βαλεκρασίδες νήσους Για το Φώτη τον ορειβάτη/αγωνιστή, που σπούδαξε στα Γιάννενα, κι έζησε σύντομη αλλά μεστή ζωή γιομάτη κοινωνικούς αγώνες, μέχρι το Φλεβαρη του 2005,που μια χιονοστιβάδα στο Μαίναλο,τον τύλιξε και τον σήκωσε ψηλά στον ουρανό, μενεξεδένιο πρίγηπα των νεφών και κομισάριο των πουλιών,στους αιώνες....
Για τον Κώστα ,τον αληθινό ποιητή, στην Κομνηνού Πυρομάγλου στους Αμπελόκηπους, που έζησε μια ζωή μονάχος σαν τον άνεμο, μιλώντας τις νύχτες με τον Τσε Γκεβάρα, τον Πάμπλο Νερούντα και το Γεώργιο Βιζυηνό, και μετρώντας τα σκοτεινά φεγγάρια που διάβαιναν ψηλά πάνω απ' τα Γιάννενα, καθώς σκάλιζε ώρες ατέλειωτες το παλιό του λαμπάτο PHILLIPS ραδιόφωνο...
Για τον Κώστα τον μπαρμπέρη στην Καλούτσιανη στα Γιάννενα, τον ευαίσθητο "παλιάτσο"-χωρατατζή , που τη μελαγχολία του την έκανε -η ψυχούλα του το 'ξερε πώς- χαρά και κέφι για τους πελάτες στο κουρείο του...
Για τον Κώστα το Σιόντη απ' τους Χουλιαράδες, (1965-2015), τον "αντάρτη" όπως τον λέγαμε,που έζησε κατά τον δαίμονα εαυτού, έζησε δηλαδή πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο «προσωπικός του θεός», κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας...Ήταν ένας υπερευαίσθητος-ξεχωριστός-βαθιά ανθρώπινος φίλος/χωριανός, κοινώνησε όλες τις "ουσίες" για να φτάσει να βρει του κόσμου την ουσία έτσι όπως αυτός την είχε στο μυαλό του...Πάλεψε να κόψει τα σκοινιά που τον βάσταγαν δεμένο βαθιά στο εντός του σκοτεινό μπουντρούμι, δεν τα κατάφερε..
Για τους χιλιάδες ωραίους"ταξιδιώτες"κι ονειροπόλους ουτοπιστές που πέρασαν απ' το καφενείο του Τσοκάνη στα Γιάννενα,πιαστήκαν' απ' τα σκοινιά της αγάπης και της ωραίας αναρχίας , και διάβηκαν μέσα από αφρισμένα ποτάμια τσίπουρου και κρασιού...Άλλους, τους τύλιξε ο θάνατος...Άλλους, τους πήρε το κρασί....Κι άλλους, τους πήρε η μοναξιά...
Για τους χιλιάδες ωραίους"ταξιδιώτες"κι ονειροπόλους ουτοπιστές που πέρασαν απ' το καφενείο του Τσοκάνη στα Γιάννενα,πιαστήκαν' απ' τα σκοινιά της αγάπης και της ωραίας αναρχίας , και διάβηκαν μέσα από αφρισμένα ποτάμια τσίπουρου και κρασιού...Άλλους, τους τύλιξε ο θάνατος...Άλλους, τους πήρε το κρασί....Κι άλλους, τους πήρε η μοναξιά...
Για το Γιώργο και τη Στέλλα, το ζευγάρι που έζησε έναν δυνατό εφηβικό έρωτα,
στα τέλη της δεκαετίας του '70 στα Γιάννενα,Έναν έρωτα τόσο δυνατό κι αληθινό
που τους στοιχειωσε, κι ας χάραξαν μετά ξεχωριστούς δρόμους.Έναν έρωτα που ίσαμε τώρα, 40 χρόνια μετά, τους επισκέπτεται σαν θύμηση ωραία-αξεθώριαστη , και "χτυπάει" τις πόρτες των σπιτιών τους, σαν το βοριά τον Ζαγορίσιο που έκλωθε τότε τα σγουρά μαλλιά του Γιώργου, καθώς διάβαιναν οι δυο τους αγκαλιά, απέναντι απ' το Ντράγκστορ,μες στο καταχείμωνο...
Για τον Τήρο (Σωτήρη) τον ευγενικό αυτοκινητιστή απ' τους Καλαρρυτες, που έπινε ποτάμια από κρασί για ν' αντέχει, έτσι ευαισθητος κι ανθρώπινος που ήταν .Ο Τήρος ισορροπούσε μια ζωή ψηλά σ' ένα τεντωμένο σκοινί που ξεκίναγε απ' τους Καλαρρύτες κι έφτανε ως τα καφενεία στο Τζαμί στην Καλούτσιανη στα Γιάννενα.Χίλιες φορές έπεσε,χίλιες μια ξανασηκώθηκε.Ίσα που 'βγαζε λίγο αιματάκι στο κούτελο, σαν το αίμα του Ναζωραίου στο Σταυρό...
άγγελος παπαγεωργίου - λεύτερη Πίνδος- Μάης του 2018
